वहकिने मन (२०७० भाद्र १७) Posted by Mahabir Bishwakarma on 1:34 PM 3 comments

यादहरु निक्कै पर छाड्न कहाँ सकिन्छ र ?
छाडेपनि रुन्चे आँखा माड्न कहाँ सकिन्छ र ?
किन एक्लो ? भनेर सोध्नेहरुलाई मेरो जवाफ
मन दोहोर्याएर बाँड्न कहाँ सकिन्छ र ?
(((((((((((((((((((((((((((((((फाटेको मन सिउन फेरी गाह्रो हुँदो रै छ ))))))))))))))))))))))))))))

म कहिलेकाहीँ आँशुले भरिएको आफ्नै भुगोलबाट यसो मुन्टो उठाएर चातैतिर हेर्छु । मलाई लाग्छ, म बाहेक अरु सब्बै खुशी छन्, सुखी छन् । हाँसेकै देख्छु, रमाएकै देख्छु । कारण, उनीहरु मन साँटिएको आफ्ना मान्छेसँग छन्, उनीहरुसँग निर्धक्क मन साँट्न सकिने आफ्ना मान्छे छन् । यस्ता दृश्यहरुले मलाई किस्ता किस्तामा जिस्काएझैँ लाग्छ । फेरी पनि म उनीहरु जस्तै बन्न सक्दिनँ ।

अचेल मलाई आफ्नै एकलकाटे सँसार प्रिय लाग्न थालेको छ, बनको चरी बनमै रमाए जस्तो । अगुल्टोले हानेको कुन्नी के हो, बिजुली चम्किँदा तर्सिन्छ रे भन्ने सुनेथेँ । अचेल आफु पनि त्यसैगरि क्रमश क्रमश तर्सिए झैँ लाग्छ, प्रेमदेखी । त्यो प्रेमको अगुल्टोलो मलाई डामेको बेला मान्छेहरु रमिता हेर्नमा व्यस्त थिए । जति नै हार गुहार गरेपनि आफ्नै भन्ने साथीहरु पनि अपरिचित भएका थिए त्यतिबेला । 

आँखामा आँशु टिलपिल पारेर “उसलाई सम्झाइदेओ न साथी हो” भन्दा, अनेकन असमानताका यथार्थहरुलाई कोट्याउँदै उल्टै मलाई नै कुरा बुझ्न आग्रह गरेका थिए उनीहरुले । मलाई मेरौ औकात अवगत गराएका थिए । सायद त्यति नै बेलादेखी हो ती साथीहरुप्रतिको मेरो लगाव ऋणात्मक हुन थालेको पनि । 

त्यति नै बेलादेखी हो, साथी पनि साथी जस्तो नलागेको । विपत आईपर्दा मान्छे एक्लै हुँदोरहेछ भन्ने बुझेको पनि त्यति नै बेला हो । कलेजको क्यान्टिनमा एउटै प्लेटमा जुठो खाजा पनि बाँडेर खाने मेरा ती नै आत्मीय मित्रहरु त्यतिबेला सामाजिक मुल्य र मान्यताको पर्खाल देखाउँदै थे मलाई । सँसार भनेको यस्तै र रै छ नी । सायद त्यसैले पनि विश्वास उडेको थियो उनीहरुमाथीको । 

विश्वास भन्ने चिज एकपटक उडेपछि फेरी फर्केर आउँदैन रहेछ, अस्ति साफ च्याम्पियनसिप फुटबलको उद्घाटनको बेला रङ्गशालामा उडाइएको बेलुनहरुको झुत्ता जस्तै । त्यो त झन्झन् उडेर माथीमाथी पुग्दोरहेछ, अनि हराउँदो रहेछ एकैछिनमा ।

कहिलेकाहीँ यसो सोँच्छु, जीन्दगी धेरै अघि बढिसकेछ । धेरै आयु उपलब्धीविहिन ढङ्गले खेर गएछन् । मान्छेहरु सोध्छन्, किन एक्लै हिँडिराछौ, खोई त साथी ? म जवाफ फर्काउँछु, मैले जसलाई मनपराएँ उसले मलाई चाहिन अनि जस जसले मलाई मन पराए, सायद उनीहरुलाई पनि मैले चाहिनँ । 

यसरी नै जीन्दगीको तराजु सँधै ढलपल मात्रै भइरह्यो । कहिल्यै सन्तुलित हुन सकेन । म इमान्दार भएर भन्दैछु, तिमी गएपछि पनि केही मान्छेहरु आए मेरो जीन्दगीमा । तर मनको सँघारबाट भित्र भने प्रवेश पाएनन् उनीहरुले । जसरी आए, उसैगरि गएपनि । 

मलाई थाहा छ, फेरी तिमी उही भूमिकामा आउन्नौ मेरो जीन्दगीमा, हो थाहा छ मलाई । फेरी पनि यो मन मान्दैन, अरु कसैलाई तिम्रो स्थानमा राख्न, तिमी जस्तै सोँच्न अनि तिमीलाई जस्तै माया गर्न । बर्खामा भिजेको दाउरा अगेनोमा राखेर जति नै फु...फु...गरेपनि त्यो बल्दैन, आँखै पिरो हुने गरि धुँवा मात्रै आइरहन्छ । 

यस्तै हो, एकपटक कसैसँग साँटिएको मन पनि । टुक्रिएपछि फेरी फेरी जोडिन नसक्दो रहेछ ।


हाँसोहरु, खुशीहरु, कता गयो जीन्दगीमा ।
फगत आज आँशु मात्रै बाँकी रह्यो जीन्दगीमा । ।
जस्लाई धेरै विश्वास गरि मुटु भित्र राखेँ
त्यही मान्छेबाट ठुलो धोका भयो जीन्दगीमा । । ।


(((((((((((((((((((((((((आफ्नै ठानेँ, विश्वास गरेँ, दिलमा राखेँ मैले))))))))))))))))))))))))

यो फाटेको मन फेरी सिउन चाहीँ सकिँदो रहनेछ जस्तो लाग्दैछ मलाई । भन्न त भन्छन् मान्छेहरु, सँसारमा असम्भव भन्ने कुरा नै केही छैन । तर मलाई भने यो फाटेको मन सिउन नसकेर उधुमै परेको छ । खै उनीहरुले नबुझेर भनेको हो की मैले सम्भव बनाउन नसकेको हो, मैले बुझ्नै सकिरहेको छैन । चुहिने पित्तलको गाग्री जस्तो हुँदो रहेनछ मान्छेको मन, अलकत्रा टाँसेर ठीकठाक पार्न सकिने, यो त बरु माटोको गाग्रो जस्तो पो हुँदो रहेछ, प्याट्ट फुटेपछि टुक्रा टुक्रा भइजाने ।

मलाई याद छ, हामी सानो छँदा साथीहरु जम्मा भएर साँझमा गाउँखाने कथा सोधी खेल्थ्यौँ । त्यतिबेला एउटाले सोध्थ्यो, “खाउँ रोटी खान सकिन्न के हो ?” प्रश्न भुईँमा खस्न नपाउँदै बडो हानथापका साथ हामी सकेसम्म एकै स्वरमा जवाफ दिन्थ्यौँ, घाम । सोध्ने साथी फेरी अर्को प्रश्न सोध्थ्यो, “जति तान्यो उति छोटो चाहीँ के हो नि ?” यसको जवाफ दिन पनि पहिलेको प्रश्नमा जस्तै तँछाडमछाड गर्दै चिच्याउँथ्यौँ हामी, चुरोट । छिमेकीको परालको टौवामा हरेक साँझजसो यसरी गाउँखाने कथा सोधी खेलेको दिनबाट धेरै अगाडी बढिसकेछ जीन्दगीको गाडी । 

केही दिन अघि फेसबुकको पेजमा एउटा स्टाटस लेखेँ, कति मान्छेहरु भेटिन्छन् कति मान्छेहरु छुट्टिन्छन्, तर जीन्दगी आफ्नै रफ्तारमा चलिरहन्छ । यो स्टाटस यसै लेखेको थिइनँ मैले । हुनसक्छ, ती नै पुराना साथीहरु अनि उनीहरुसँग जोडिएका पुराना यादहरुलाई नै सम्झिएर लेखेको थिएँ । 

ती सबै बालसखाहरु कहाँकहाँ पुगे होलान्, केही भेउ पाएको छैन । तर फेरी बाल्यकालका ती साथीहरु फेरी एकैठाउँमा भेट भइदिए अनि अहिले पनि सानोमा जस्तै गाउँखाने कथा सोधी खेले, कसै न कसैले त आजपनि “खाउँ रोटी खान सकिन्न के हो ?” भनेर सोध्थ्यो होला । 

अनि लगत्तै “जति तान्यो उति छोटो चाहीँ के हो नि ?” भनेर पनि सोध्थ्यो होला, भुलिसके यिनीहरुले भन्ने सोँचेर । तर म भने उनीहरुलाई नयाँ गाउँखाने कथा सोध्ने थेँ, “जति बुझ्यो उति गाह्रो के हो ?” भनेर । सायद उनीहरुलाई यसको जवाफ “प्रेम” हो भनेर दिन त्यति सजिलो हुने थिएन होला जति सजिलो कुनै गाउँ नै मलाई दिँदा हुन्छ । 

साँच्चै नै यो प्रेम भन्ने चिज पनि अजीव कै छ । जति बुझ्न खोज्यो उति बुझ्न गाह्रो । वि.वि.एस.दोश्रो वर्षको फाइनान्स विषय जत्तिकै जटिल छ यो, जति बुझे जस्तो लागेपनि सँधै फेल भइरहने ।

अचेल त जीन्दगी नै एउटा प्रयोगशाला जस्तो भएको छ । कहिले के हुन्छ, कहिले के । फरक यत्ति की यो प्रयोगशालाबाट अहिलेसम्म कुनै आविष्कार भने भएको छैन । त्यसैले म पनि कुनै वैज्ञानिक हुन भ्याएको छैन । 

एउटा विरक्तिएको मान्छे समग्रमा दार्शनिक जस्तो भइसकेको हुँदो रहेछ । जीन्दगीप्रतिको उसको बुझाई औसतभन्दा केही फरक भइसकेको हुँदो रहेछ । अनि मान्छेहरुको भिडबाट केही पर हुँदोरहेछ उ, त्यतिबेला भन्नेहरु त उसलाई एकलकाटे भन्दा रहेछन् । परिचय नै फेरिन पुग्दो रहेछ उसको, सूर्यबाट चोइटिएको एक टुक्रो कालान्तरमा पृथ्वी भनेर चिनिए जस्तो ।

कहिले दिउँसै अनि कहिले रात परेपछि ।
आफ्नै भन्ने मान्छेले नै घात गरेपछि । ।
कहाँ बुझ्दो रै छ साथी, टुक्रिएको मन
सँगै हिँड्ने मनको मान्छे अन्तै सरेपछि । । ।

(((((((((((((((आफ्नाले नै छुरा धस्दा कलेजी यो देख्दो रै छ ))))))))))))))))))))))))